As portas daquel edificio eran enormes. De verdade aquilo era unha escola? Máis ben parecían as portas dun castelo coma os que saían nas películas dos sábados á noite. Mirou para súa nai con certa cara de súplica. Ela comprendeu a expresión ó instante e díxolle con agarimo:

– Veña, xa verás que fas moitos amigos hoxe.

Non respondeu, pero si recibiu con ganas o bico de súa nai e comezou a camiñar con pouco ánimo cara a aquelas inmensas portas con máis medo que outra cousa. Era o primeiro día naquel colexio, o segundo día naquela ciudá. Seu pai conseguira un bo traballo e a mudanza foi obrigada. Dun día para o outro a cociña de ferro, a eira e o cruceiro quedaron atrás. No sitio unha morea de xente apurada, o dobre de coches e aquel piso tan pequeno. Parecía máis unha gaiola que un lugar para vivir.

Dez chanzos separábana das portas. Subiu -non sen dificultade- e finalmente atopouse diante delas. Enormes….

Un corredor infinito presentábase como segunda proba daquel día. Seguiu camiñando, sen saber moi ben cara a onde. Con cada paso, notou como a xente do arredor se comezaba a fixar nela. Algúns mesmo comentaban con descaro a novidade que supoñía a súa presenza. Intentou non facer demasiado caso e seguiu cara a adiante, mirando para os pés. Non quería chamar máis a atención. Ó final do corredor había un señor que parecía bastante atarefado, daba indicacións sen parar.

– Valle, cierra ese paraguas. Castro, te tengo dicho que quiero verte la camisa por dentro.

– Perdón señor. Onde está a clase de 3º B? – preguntoulle con algo de temor.

Mirouna con certa cara de sorpresa.

– Es justo por ahí. Sigues hasta el fondo y la cuarta puerta a la derecha. Date prisa que ya estás llegando tarde.

Botou a correr por onde lle indicaran. Por un momento tivo medo de non atopar a aula, pero o señor indicáralle ben. 3º B estaba alí. Efectivamente chegara a última e os cincuenta ollos daquela clase comezaron a observala. Notou como a calor invadía o seu rostro. Unha vez máis, atopouse a si mesma camiñando mentres miraba cara ós seus pés. Mirou de atopar unha cadeira o máis rápido posible. Na seguridade do pupitre todo sería máis sinxelo. Mirando de reollo, aínda sen erguer a cabeza, viu un na esquina de diante á dereita. Apurou o paso para non perder a oportunidade. Sentouse atrapalladamente mentres pousaba a mochila no chan. Douse conta de que facía moito ruído e que os cincuenta ollos seguían fitando para ela. Non se atreveu a xirarse.  Notou unha gran fatiga nos ombreiros. Vendo a mochila non lle estrañou. Aquilo estaba cheo de libros. A calor non fixo campamento nas súas bochechas e o rubor comezou a desaparecer.

Nese intre, máis tranquila, comezou a reparar en todo o que a arrodeaba. Aquela clase non tiña nada que ver co que ela entendía por clase. O negro do encerado parecía invadir toda a atmosfera daquel espazo. As paredes eran brancas e carecían de calquera tipo de decoración. A maiores da mesa do profesor e dos pupitres, tan so un armario empotrado, da mesma cor que as paredes e un estante de madeira escura. Nin sequera a cor das tapas dos libros lle proporcionaban algo de vida a aquel lugar.  Onde estaban os percheiros cos nomes de cada un para colgar o abrigo e a bufanda? Que foi das macetas con flores? Que foi do mural cos traballos de Plástica? O rei Juan Carlos fitaba cara ó infinito desde o seu cadro, coma se el tamén estivese buscando desesperadamente unha saída.

Un ruído forte e seco sacouna do ensimismamento. Mirou cara a atrás. A fonte do ruído era a porta. Unha muller seguía agarrada no pomo. Tiña que ser a mestra. Era alta, moi alta. Levaba media melena de cor negro. A mesma cor que aqueles ollos, que non dicían nada. Vestía unha blusa branca e unha saia de cor azul escuro. E os tacóns, eses tacóns negros cuxo ruído ao pisar recordaría durante toda a súa vida. Comezou a camiñar cara a súa mesa, mirando ós lados, examinando cada rostro. Cando pasou ao seu lado tamén a mirou. Non había nada naqueles ollos negros. Nada.

Cando chegou a altura da súa mesa, deu a volta.

– Buenos días. Mi nombre es Beatriz Aranguren. Voy a ser vuestra tutora durante este curso. Impartiré todas las clases exceptuando Religión y Educación Física. Bien, una vez me he presentado, me gustaría conocerles a ustedes.

Foron pasando un a un. Todos parecían iguais. Se cadra era cousa da roupa. A maioría levaba un crocodilo nas chaquetas. Nunca tanto crocodilo xunto vira. Nestas estaba cando se deu conta de que lle tocaba a ela. Era a última. Púxose de pé e camiñou amodo ata poñerse a carón da mestra.

– Dinos, ¿cómo te llamas?

– O… Ola. Chámome Iria e teño 8 anos…. -o marmurio foi inmediato. Intentou non facer caso-. Teño 8 anos e veño do Colexio «O Piñeiro».

– ¿Y dónde es eso? – A pregunta xurdida da voz estridente dunha rapaza que se sentaba ao fondo levantou as risas de inmediato. Que chiste contara?

– Ya está bien. -sentenciou a mestra-. Silencio. Muy bien, ya puedes sentarte.

Os marmurios non cesaron. Escoitou algo de «habla gallego» e un «es de la aldea». Non entendía cal era a novidade. Por que se riron dela? Por que seguían falando dela? Durante a clase de Coñecemento do Medio volveron as burlas.

– ¿Alguien sabe decirme si las gallinas son animales ovíparos o vivíparos? – preguntou a mestra.

– Profe, profe! Seguro que Iria lo sabe que duerme con ellas allí en su aldea.

As risas volveron ser xerais. A mestra limitouse a mandar calar e seguiu coa clase. Non reprendeu nin castigou ao autor da burla. Aitor, se chamaba. Que fixera ela para ser o branco daquela xente? Na hora do recreo non atopou un chamamento para xogar á pilla, nin sequera unha mirada cómplice. Visto o éxito, limitouse a sentarse nas escaleiras -diante das enormes portas-, comer o bocata e observar. Case prefería que a ignoraran. Cada vez que se daban conta de que existía, viñan os problemas.

Alí sentada, foi quen de construír na súa cabeciña unha imaxe. Alí, diante dela, a escasos 10 metros, estaba o cruceiro. Alto, cunha extensión considerable de musgo e cunha esquina rota. Arredor del corrían todos detrás dun balón: Migueliño, Suso, María, Uxía, Carlos… todiños alí. Quería volver, quería ir xogar con eles. Quería pasalo ben. Quería volver a súa clase con murais de cores, quería colgar o abrigo na súa percha e quería volver ver a súa mestra, Dona Ana. Que boíña era con todos Dona Ana. Pero sobre todo, quería que non se riran dela. Ninguén quere que se rían dun.

A imaxe dos seus amigos xogando arredor do cruceiro seguía alí, moi viva. De repente o balón saíu disparado cara ela. Esquivouno por pouco. Cando recuperou a posición, o cruceiro xa non estaba e os que corrían detrás do balón eran os das chaquetas do crocodilo. Tocou o timbre. Ergueuse sen gana. Antes de entrar, mirou para atrás. Alí seguía -coma se volvese estar na aldea, na súa aldea- o cruceiro.