«Puf, que calor fai…! Estoume abafando…»

Carolina nunca levou ben os climas cálidos. Ela estaba deseñada xenéticamente para o norte, roiba como era ela. Sentía como se lle derretían as pencas. Todo semellaba derreterse, coma no cadro de Dalí. As súas ilusións tamén sucumbiran aos efectos da calor case 24 horas despois de chegar a aquel lugar. Nunca o diría. Facía tan só dúas semanas que comezara como redactora no programa. Pouco importaban os cartos, estaba traballando naquilo que ela quería, e sen máis nen máis, acabou nunha viaxe a Gaza.

A priori, para calquera xornalista nova, con ganas de contar historias e denunciar a cruda realidade deste mundo que nos tocou vivir, unha viaxe á Franxa é toda unha oportunidade.

«Rosa lleva dos años en la franja de Gaza como voluntaria. Desde el estallido de esta nueva guerra, no ha podido comunicarse con sus familiares. Ha vivido totalmente aislada y temiendo por su vida. Hoy, en el programa, contactará con sus padres en directo por primera vez en semanas».

Último repaso ao guión fai que se pregunte se realmente ela escribira eso. «A que viñemos aquí?».

Días antes de viaxar chamara a Luís. Un amigo, un mentor, unha inspiración. Seguiu os seus pasos desde pequena. Ela tamén quería vivir enganchada a un micrófono, diante da cámara. Poucas oportunidades aparecen cando unha decide dedicarse ao noble oficio de xornalista. De feito, aquela fora a única oportunidade en meses. Cando a viu, non lle importou nada. Non lle importou para que canle era, nin para que pograma, nin con que equipo tería que traballar. Ela só quería traballar para aquilo que levaba tanto tempo preparándose. Pero aquilo non era de verdade. Nada do que levaba pasando ao seu arredor nos últimos días era mentira. «Show must go on», nunca mellor dito.

«Estos dos hermanos se han quedado huérfanos tras los bombardeos de ayer. Sus padres acababan de abrir una pequeña tienda con la que parecía, empezarían a salir a flote en esta dura realidad que les ha tocado vivir».

Comeza o programa. Botou a primeira media hora intentando averiguar quen era aquela muller que estaba diante da cámara (por que non leva maquillaxe?). O plató habitual foi substituído por unha morea de cascallos do que uns días antes foi un colexio. Unhas 72 horas antes pasaran os cazas israelís. Non estaba segura de se aínda habería alguén enterrado debaixo daquelas ruinas.

Xunto a gran estrela das mañás, o seu equipo de colaboradores. Dúas horas e sete historias lacrimóxenas despois, Carolina seguía alí de pé, morta de sede. Foi buscar un vaso de auga, estaba cheo de pó. Todo naquel lugar estaba cheo de pó. Cando regresou, reparou en que se ignorara «sutilmente» unha peza que ela fixera aportando algúns datos sobre o conflicto. Non era gran cousa, pero dáballe un pouco de contexto a todo aquilo. Supuxo que habería algún colchón que anunciar e por iso non houbo espazo para  súa peza.

Inmediatamente despois, aqueles colaboradores que facía menos dunha hora estaban falando do conflicto palestino-israelí como politólogos expertos, estaban debatindo sobre a carreira musical do fillo de certa cantante. Carolina sorprendeuse da súa propia admiración cara aquela xente que era quen de cambiar a careta daquela maneira. Así o resto do programa.

Cando rematou o programa marchou para o hotel. Atopou a Luís, ou polo menos ela cría que era Luís. A cantidade de pó que o cubría facíao case irrecoñecible. «Foi por pouco», dixo mentre se sacudía -intento inútil na opinión de Carolina-. Luís contoulle o que pasara. Houbo un derrube cando estaban facendo a crónica para o informativo de mediodía. «Tranquila, os 35€ da peza ben valen o susto».

Non daba creto do que acababa de escoitar. A súa xefa estaba cobrando unha millonada e gozando de recoñecemento a pesar do claro oportunismo da súa presenza naquel lugar, máis cando semellaba xa cesaran os bombardeos.  Mentras, Luís, que durmiu debaixo dos bombardeos, daba por bos 35€ por unha crónica.

El sorriulle e fixolle un agarimo na súa meixela chea de pencas. «Tranquila muller. Durmo moi ben». Ela devolveulle o sorriso aínda que non puido impedir que lle asomase unha bágoa.

Seguía facendo moita calor.