Xoán está moi contento porque adquiriu un apartamento nos arrabaldes da cidade, destes de planta baixa. Pequeno, cuco pero moi luminoso -é todo fiestras- e sobre todo, está ben situado. Trátase dunha zona ultimamente moi solicitada e atopar unha vivenda cunha relación calidade-prezo aceptable non é para nada sinxelo. Debe ser que é verdade que o mercado inmobiliario volve estar medrando (onde vai a crise?). Pero el tivo sorte. O banco púxollo máis que fácil para que se instalara alí o antes posible. O caso é que Xoán tiña un espazo para espallarse como ser humano.

Así, coa ocupación daquel novo lugar, comezaba unha nova etapa na súa vida. Lonxe quedaba xa a época na que todo eran preocupacións. Aquelas xornadas interminables na oficina xa nunca ían volver. E moito menos aguantar ó xefe, ese cabrón explotador… ata se sentiu aliviado cando o despediu. As liortas cos seus pais, que eran moitas e habituais pasaran a mellor vida. E por suposto, Fátima non ía volver amolar coas súas eternas protestas. «Estás todo o día na oficina» e «Xa non me fas caso coma antes» eran películas que Xoán xa estaba farto de ver. Romper os lazos co seu pasado, desfacerse de todo e comezar de novo naquel barrio presentouse como unha decisión obrigada. Sendo sinceros, non con todo. Milucho, o seu can mudouse con el.

Xoán tiña unha rutina relaxada que se baseaba principalmente en entretidos paseos por aquel renovado barrio, sempre na compaña de Milucho, claro está. A transformación daquela parte da cidade fora evidente. Os edificios semi-ruinosos foron restaurados. Nalgúns recuperando un esplendor do que nin nos seus mellores anos podería ter presumido. Os baixos -non fai moito abandonados- estaban ocupados agora con negocios de diferente índole, pero o que máis había eran cafeterías, cada unha cun aire máis vintage e cool que a anterior.

Aquelas zonas nas que a restauración se fixo imposible optouse pola opción máis práctica que non é outra que tirar con todo e construír no sitio fermosos parques. Espazos verdes para aumentar a calidade de vida naquel universo de asfalto xa de por si confortable. Que gusto andar por aqueles parques. Milucho adoraba pasar alí as mañás e Xoán cumpríalle o gusto con gana. Daba gusto velo correr.

Xoán, alonxado dos usos e costumes da súa etapa anterior, viña de converterse nun sibarita. Non había un día que comera na casa. Durante o día paraba en calquera posto de comida. Había un en cada recuncho. Eran moi identificables polas súas cores: uns verdes, outros amarelos, algún azul… Xoán non lle facía ascos a nada. El era de probar todo tipo de gastronomías: uns días turca, outros china, tamén se atrevía coa mexicana. Un día ata probou unhas costeletas de cordeiro, receita grega. Algo pasadas para o seu gusto. Polas noites esquencíase dos experimentos e  achegábase sempre ao mesmo restaurante, sempre cheo de xente. Todos tan sibaritas coma el. Alí non facían cociña experimental nin lerias polo estilo. Alí sopa, lentellas, unha tortilla… cousas da casa. O mellor era que lle deixaban levar a Milucho. Unha cena sen el non sería o mesmo.

Nesta súa nova existencia Xoán deixou de preocuparse tanto pola súa estética. Unha espesa barba rematou por cubrir o seu rostro pero el na deixou por moda. El non era coma eses jisters ou como demo lle chamen. A comodidade absorbeu o protagonismo total no seu estilo á hora de vestir. Un tipo despreocupado non pode perder moito tempo en amañarse.

Polas tardes, despois de comer, Xoán é amigo de pasar pola Praza das Ánimas. Alí bota un pé de leria con Alfredo, o rapaz que vende o cupón. Era cego de nacemento e debe ser verdade iso de que teñen os outros sentidos agudizados, sobre todo, ao parecer de Xoán, o da intuición.

– Boas Xoán, como andas? -sempre sabía que era el o que se achegaba.

– Ben, non hai queixa. Paseando con Milucho, coma sempre. Non hai mellor vida, amigo.

– Déixate de lerias. Ti non estás nada contento con esta vida. Véseche ó lonxe?

A dúbida asaltou a Xoán que se atreviu a pasar a man por diante da cara de Alfredo. Pero este non se inmutou. Apartou a man rapidamente mirando ó seu redor, sabedor de que calquera que vise aquel xesto o desaprobaría.

– Pero, por que dis iso? – inquiriu, con medo de saber xa a resposta.

– Non sei que é, pero ti botas en falta algo ou a alguén.

– Non boto nada en falta. Deixei todo atrás – sentenciou Xoán entre furioso e avergoñado.

– Deixaches ou deixáronte atrás? Simplemente vese que detestas esta nova vida da que tanto che gusta falar.

– Que queixa teño? Nada me ata. Fago o que quero e cando quero. Non é motivo para estar agradecido? -notaba como prendía a calor nas súas bochechas.

– Xoán, fas tódolos días o mesmo.  Quen fala tanto do mesmo tódolos días e desa maneira? Dime de que presumes… Pero déixao estar. Viches o partido?

A conversa transcorreu coma se nada. Falaron de fútbol e dalgún que outro tema sen maior importancia. O de sempre. Despois da cea, Xoán camiñou cara ó seu fogar. Aquel lugar pequeno e acolledor noutros días tornouse frío e solitario. Sentouse e tapouse con Milucho ó seu lado. Era reconfortante a calor que lle proporcionaba. Cando xa está acochado e cómodo, é cando comezan as visitas. Esa é a peor parte. Chegan sempre a partir das 10 da noite, e sobre todo na fin de semana. Chegan, mírano con cara de lástema e noxo ó mesmo tempo, quitan cartos e marchan. Así sempre.

É o que ten durmir nun caixeiro…