«Piiiiiiiiiiiiiiii»

Outro gol. Xa van tres. Vaia malleira lles estaban metendo. Estaba farto, non pode ser que non gañaran aínda un só partido en toda a temporada. Xa andaban pola décima xornada. O caso é que esta vez o gol viña dun contraataque tras unha perda de balón súa. Sabía o que significaba iso.

Sempre perdemos e inda enriba chove

Roi xogaba de media punta. Levaba o dorsal número 10. É un posto moi importante dentro dun equipo. Basicamente, el era o encargado de dar o último pase. Ese pase incrible que deixe ó punta só diante do porteiro, que nada máis teña que darlle un toque a un lado e veña, para dentro. Del dependían a maioría das opcións do seu equipo en ataque. Pero aquel día non había nin regates, nin paredes, nin último pase, nin sequera un gol. Ben, para ser xustos si que había, pero todas esas cousas facíanas os do outro equipo.

Eran bos, a maioría máis altos e máis corpulentos que os do seu equipo. O Adestrador de Roi, que levaba toda a vida no fútbol base, explicoulles unha vez que nestas idades, cando un é alevín coma eles, o ter un ano máis ou menos nótase moito. As inxustizas da natureza. «Gáñannos porque son máis altos e teñen máis forza». Isto tradúcese en que chegan antes aos balóns de cabeza, apártannos coma moscas nas disputas de balón e nas carreiras largas a zancada xoga ó seu favor case sempre.

O Adestrador dixo que non pasaba nada, eles tiñan que preocuparse de intentar xogar ben. O de gañar acabaría vindo só. Ó mellor este ano non quedaban nos 5 primeiros postos, nin o seguinte, pero o xestor daquel vestiario sempre recordaba: «Ninguén medra para sempre, e cando todos sexades igual de altos, a ver quen é o que sabe xogar ó fútbol». Aínda que entendía as palabras do Adestrador, Roi quería gañar. Quen quere perder?

Sempre perdemos e inda enriba chove

Sacando do medio campo por terceira vez, Roi escoitou a voz que máis detestaba oír nos partidos: a de seu pai. Seu pai era unha desas persoas que se pode dicir que vive o fútbol a tope. De novo fora un xogador prometedor que viu como os seus soños de gloria ían ó carallo tan pronto como o seu xeonllo fixo crack. Unha entrada salvaxe a destempo e en mal sitio. Unha auténtica mágoa fora aquilo.

Desde que comezou a camiñar, Roi tivo un balón a carón dos pés. Seu pai inculcoulle o fútbol desde sempre. Case non recordaba outro regalo niso que os maiores chaman datas sinaladas. Parecía que Roi herdara certas aptitudes similares ás de seu pai: bo regate, visión de xogo e sobre todo a calidade á hora de dar o pase. Só os diferenciaba algo: Roi non sentía esa paixón, esas ansias polo fútbol. Pasábao ben si, pero non se lle ía a vida naquilo do balompé.

Seu pai non o entendía ou facía que non o entendía. E alí o estaba. Berrando coma un descosido por aquel novo gol en contra. Era terriblemente escandaloso.

– Roi!!!! Xa che teño dito que che sobran vinte toques!! Tes que soltar o balón máis rápido. Nin que xogaras cos outros!!! Dúas asistencias lle deches xa!!!

Se non tivera xa a cara acalorada polo esforzo físico, Roi diría que estaba vermello da ira. Sempre se preguntaba por que seu pai facía o mesmo partido tras partido.

O xogo continua.. Un balón por alto, un control claro.

– Na esperes!!!! Ataca!!! – berra seu pai desde a banda.

Un segundo de distracción, a inseguridade aflora. Resultado: o control fallado.

– Aí, ti paraa para eles – sentencía o pai de Roi, sen miramentos.

Tras o erro, o único que é capaz de facer Roi e inclinarse e apoiar os brazos nos xeonllos. Está esgotado, costalle respirar e o traxe pésalle un mundo. A choiva non dá descanso. Os berros de seu pai non cesan, pero agora xa non é Roi o branco. Agora é o Adestrador.

– Valías para levar caldeiros de auga!! Quen che deu o carnet?! Así imos…

Sempre perdemos e inda enriba chove

O Adestrador é unha persoa moi paciente. Cala e segue ó seu. Non lle queda máis remedio. Roi mira cara esas dúas referencias na súa vida –seu pai e o Adestrador- e non pode máis que desexar que o primeiro se parecese un pouco máis ó segundo. E senón podía parecerse polo menos que estivese calado.

– Roi!!

O berro do seu compañeiro Lucas volve centrar a atención de Roi no xogo. O balón venlle de novo por alto, esta vez si é quen de baixalo ó chan e controlalo en condicións. Comeza a correr –é rápido co esférico nos pés- e o seu único obxectivo é a portería. Deixa sentado un rival e case sen despeinarse outro. Xa está diante do área e ve moi claro o oco polo que hai que tirar. Arma a perna e o tiro sae con forza e con dirección á portería. Sobrepasa ó porteiro e peta na parte inferior do longueiro, bota dentro, case sobre da línea pero dentro de todas maneiras e sae para fóra. Roi comeza a celebrar coma un tolo, pero o árbitro non pita. «Por que non pita?»

Comezan a reclamarlle. Incluso o Adestrador está enfadado. Non se explica como non puido velo entrar. Pero Roi xa non está pensando no gol. Un medo comeza a xurdir dentro del, un medo que confirma dando a volta e contemplando como seu pai se mete no campo e vén dereitiño cara ó arbitro. Xesto irracional no rostro e zancada larga a pesar dese xeonllo por sempre lesionado. A súa boca móvese soltando barbaridades sen parar, pero Roi xa non escoita nada. Só quere desaparecer, só quere non ter que sufrir cada fin de semana. El só quere pasalo ben, simplemente pasalo ben.

O Adestrador chega a tempo de agarrar ó pai de Roi. Grande como era el, non lle custa paralo. Non é quen de facelo calar, iso é imposible. O árbitro ponlle fin a semellante espectáculo levando o silbato á boca e anunciando cun xesto das súas mans que o partido se suspende.

Roi mira o seu pai, que segue fóra de si. Non sabe se son as bágoas ou a choiva as que lle impiden ver ben. Tanto ten. Alí está el, co balón ao lado do pé. El só quería pasalo ben.

Sempre perdemos e inda enriba chove