O zunido da cafeteira indícalle a Adelaida que o café xa está para tomar. Érguese do sofá abandonando a atención que lle estaba a prestar á tele. Coma sempre no telexornal, malas novas.

«Un home duns 55 anos quitou a vida cunha soga esta mañá cando a policía entraba na súa casa para proceder ao seu desafiuzamento. O home, que vivía só, convértese no 10 caso de suicidio durante un desafiuzamento no que vai de ano».

Adelaida fai caso omiso do que está a escoitar e intenta centrar toda a súa atención no café. Preparouno na cafeteira grande aínda que realmente non espera visita pero, quen sabe. Colle a súa taza de sempre, esa que xa ten a asa rota. Trouxéralla seu fillo dunha das súas viaxes. Esta en concreto, mercáraa no aeroporto de Istanbul. Era un desastriño. Botaba días nos sitios ós que viaxaba, con oportunidades de sobra para mercar calquera recordo interesante. Pero el sempre agardaba á última hora e ó final Adelaida tíñase que conformar cunha taza ou con calquera souvenir máis ou menos bonito que o seu fillo lle traía. Non lle importaba, o caso é que se acordara dela.

O aroma do café reconforta a calquera. Bota ben del. Ultimamente anda adormecida. Debe ser o condenado frío que fai. Adelaida sabía o que era pasar frío. Cando era nova vivía nun fogar moi humilde onde a calefacción era un luxo. O traballar duro permitiulle mellorar e progresar na súa vida adulta. Casou, tivo un fillo. Os netos non deron chegado. Despois de anos de delirante opulencia mantendo a temperatura do seu apartamento a máis de 20º, os seus vellos ósos volveron a notar aquel frío húmido, penetrante. A pensión non daba para pagar aquel dispendio e había que priorizar. A forza e o vigor da xuventude aguantaban o que fose, pero agora, velliña como ía, as mantas e o café parecían ser a única barreira para protexerse daquel inverno.

A sacarina é unha compañeira habitual desde fai 10 anos. Moito desgusto levara cando o médico lle quitara o azucre. Os queiques, as tortas, as larpeiras… Todo aqueles doces que tanto lle gustaban pasaron a mellor vida. O triste é que estaba convencida que despois de tantos anos a súa lingua ía tratar como descoñecidos molestos aqueles sabores. A sacarina era un substituto insuficiente, pero axudáballe a tragar o café, que xa era malo abondo.

«O Goberno asegura que os pilares da recuperación son fortes e que no próximo ano España estará na cabeza do crecemento económico en Europa».

No rostro cheo de engurras de Adelaida debúxase un sorriso de suficiencia mentres lle dá o primeiro sorbo ó seu café. Recuperación, crecemento. Semellan palabras tan baleiras cando o seu fillo está colgado dalgún andamio, a centos de miles de quilómetros da súa casa, intentando gañar o suficiente para non supoñerlle unha carga.

– Sonche atrevidos estes políticos – reflexiona en voz alta.

Apoiada no mesado da cociña, pasa a mirada por cada recuncho daquel apartamento. A mesa do salón onde celebraron tantas cousas xuntos, aquel moble cheo de fotografías de tempos que xa nunca han de volver, o sofá onde por última vez lle dixo a Francisco que o amaba e que lle agradecía cada segundo que pasaran xuntos.

Mirou aquel lugar, dominado polo frío, pero cheo de recordos.  O seu fogar.

– Non é meu…

O timbre do portal sacouna do seu ensimismamento. Xa era a hora. Xa veñen. Con toda a calma do mundo, toma aquel café. Detesta o sabor, pero non se pode deixar un café a medias. Lástema dun anaco de queique. De vagar, comeza a moverse cara ó salón pero non vai cara á porta para abrir abaixo. Abre a corredeira do balcón. O vento reforza o frío e xa non hai café nin mantas que loiten contra iso. Os tremores comezan de contado, non sabe se co frío ou cos nervios.

Abaixo unha multitude con pancartas enfróntase a policía e aplaude cando a ven alí arriba, no cuarto andar.

– Para que virían. Coitados…

Máis pronto do que ela mesma é consciente, está de pé, na baranda do balcón. Non perde o tempo en mirar cara abaixo. Non quere que un reflexo froito do seu instinto de supervivencia a deteña. A multitude enmudece. O silencio dá lugar ós berros cando Adelaida decide dar o último paso na súa viaxe.

Dentro do seu apartamento, a televisión deixou as noticias atrás e emite un interesante anuncio.

«No lo dudes más. Contrata ya tu hipoteca y consigue increíbles ventajas. Da el paso».