O pasado 26 de xuño fun -coma todo aquel que leva un DNI enriba- a votar outra vez en menos de medio ano porque disque uns señores de Madrid non se deron posto de acordo. Desde que teño a  «idade legal», nunca faltei a unha festa da democracia e teño que dicir que ao revés que me pasa no resto das festas, cada ano quedo ata máis tarde (benditos recontos).

O caso é que alí me plantei, apañei as papeletas para Congreso dos Deputados e Senado e dirixinme a miña mesa. Un veciño que non tiña nin teño o pracer de coñecer era o encargado de axudarme a cumprimentar o trámite. Coma sempre nestes casos, entreguei o meu DNI e chegou ese saboroso momento no que comeza a lectura en voz alta do bo nome que teus pais tiveron a ben poñerche cando aterraches neste mundo.

– He… Her… Herme… – tragou saliva o probe e quixo volver porfíar.

– HERMENEGILDO!! – A potente voz de miña irmán, que por alí andaba por asuntos que aquí non competen, completou a maldita palabra co ton de indignación máis explícito que puido aparentar.

– Son ben cabróns na miña casa, eh. – dixen con ironía.

– Pois a verdá é que si – respostou o meu interlocutor rañando no coiro da cabeza.

A0 longo do tempo do que me lembro, o meu primeiro nome deu para moitos episodios de risa (case sempre dos demais). Ter dous nomes é unha carga que case todo o mundo por aquí á volta asumiu sen moito esforzo -ai, a Santa Madre Iglesia-. Pero un primeiro nome como o que eu cargo é moito nome (5 sílabas nada menos) e cando un é neno semellante cantidade de letras pode asoballalo.

De onde saiu tan nobre distintivo? Nos meses previos á miña chegada a este mundo, meu avó Hermenegildo falecía antes de tempo, deixando unha fonda pena no seo da familia. Apenas 3 meses despois da desgraza, fun recibido neste mundo con dirección Materno infantil da Coruña e meu pai, aínda nostálxico, quixo renderlle unha última homenaxe ao seu pai e fixo que sobre min recaera o seu ilustre nome. Miña nai puxo a parte razoable do asunto e aportou un moi común e pouco chamativo José. De onde lle veu a meus visavós a idea do nome -de orixe visigótica- é un traballo de investigación que teño por realizar e que relatarei con gusto algún día.

Os primeiros anos da miña vida pasaron sen moito padecer. Con 4 anos comecei a escola  e aí viñeron as miñas cuitas. Os principios de curso convertéronse nun suplicio para o neno que eu era. Como cada comezo de ano escolar, a profesora pasaba lista durante os primeiros días para irse quedando cos nomes e caras. Cando viña o «Casás García, Hermenegildo José», a miña clase estouraba nun concerto de risas infantís. E ben coñecedes as risas infantís: son crueles e despiadadas. A cousa estendeuse por case toda a miña vida académica.

As risas dos adolescentes tamén son crueles. Descubrino con 16 anos cando cheguei ao Bacharelato, nun novo instituto. Tamén descubrín que por uns días, o meu primeiro nome facíame menos atractivo para aquela rapaza ca que cruzaba miradas nos corredores. Todo se sabe.

A miña ira adolescente chegou á casa en forma de fortes discusións cos máximos defensores do meu legado: o meu pai e a miña avoa. As ameazas de desherdanza apareceron como resposta ás miñas ameazas de asumir a soberanía do meu nome de maneira unilateral en canto chegara aos 18. E  é que, como din na televisión, non se pode facer política cos sentimentos.

A Universidade ofreceume unha nova cidade e novas amizades. Alí non estaba tan de moda o tema de pasar lista e o meu «segredo» estivo a salvo. O caso é que ese ano decidín que a miña herdanza non era motivo de mofa. Un día na cafetería, sen máis, soltei a bomba. Sendo como era unha mesa chea de futuros xornalistas, quixeron contrastar a información vía DNI. Ese día, rímonos todos.

Con este texto intento rematar de espirme das miñas vergoñas, que xa non son tal. Ademais, dentro de moitos anos,  con ese nome, un Don diante e un bo traxe…

Agora, cando os maiores me din -Ai, ti é-lo neto de Meregildo– sempre respondo -Son neto de Meregildo e son Meregildo-.