Volvían petar na porta. Era a quinta vez aquela mañán. Así non había quen traballara. Facía frío aquel día. Naquel edificio non había quen fose capaz de poñer a calefacción. Todo o tiña que facer el. Nin que fora Deus. De mala gana, pronunciou, por quinta vez aquela fría mañán, a maldita palabra:

– Adiante.

– Pódese? – dixo unha voz aguda.

A pregunta de Severino resultaba insultantemente irrelevante tendo en conta que xa tiña o seu desgarbado corpo camiñando con decidido paso cara á mesa do Alcalde, a súa mesa. Mirou aquel homiño mentres que se sentaba. Non lle espertaba ningunha simpatía. Pouca xente o facía, realmente.

– Bos días, Alcalde. E daquela que?

– Daquela que, que Severino?

– Daquela que o que falamos o outro día. Non se acorda? Tiñamos que amañar aí un asunto.

Maldita na hora na que dixo «Adiante». Aquel home que tiña en fronte era pai e creador dunha das castes de inútiles máis coñecidas da vila. Oito fillos, cada un pior que o anterior. Como se adoita dicir, non había por onde collelos. Severino nunca entraba naquel despacho se non era por un motivo moi concreto. O motivo veu con distinto nome en cada ocasión: Antón, Ramiro, Romina, Manuel, Felicitas, Lola, Javier e Daniel.

– Alcalde, mira que lle quería dicir. Teño aí a Javieriño que non dou feito bo del.

– Severino, creo que xa falamos isto da outra vez, cando foi o de Romina. Estamos preto das eleccións e non podo andar con estas lerias. Ultimamente a prensa anda ao que sea. Chegan ao concello máis pequeno. Non les o xornal carallo?

– Si, algo vin. Pero isto é distinto. Quen vai vir meter o fuciño aquí porque un rapaz algo descarrilado consiga un traballiño no Concello ou nalgunha empresa do polígono?

Severino entrara por primeira vez naquel despacho facía 12 anos, cando el conseguira a Alcaldía. Viña cobrar, e non en moeda. El diso xa tiña. O Alcalde tíñalle quilómetros a deber, moitas aldeas, familias enteiras, homiños e mulleriñas que sairon da casa cun destino e cadanseu papel na man. «Benditos» papeis que o levaron a aquel despacho. Antón figuraba como concepto da primeira factura de Severino. Famoso concelleiro de Deportes era Antón. Houbo 6 facturas máis. Un secretario do Alcalde, un xefe en Protección Civil, tres postos de distinta relevancia no Polígono e unha concesión na xestión do suministro de auga no Concello. Chegou a oitava factura, e semellaba que ía ser a máis cara.

– Severino… non me podes pedir iso.

– Alcalde, estame ofendendo. Xa sabe que non lle son moito de pedir.

– Non me malinterpretes, home. Só che digo que é un momento tremendamente inoportuno para meter a Javier en ningures. Que tes tres fillos xa no Polígono, Severino.

– Alcalde… non entendo esta negativa, de verdá. Non a entendo.

O condenado nunca tiña un mal xesto. Falaba cunha calma irritante ata o extremo, e sempre tiña ese sorriso… Se houbese que representar o cinismo cunha imaxe, sería co seu sorriso. Tiña pouco tempo para tomar unha decisión. Que facer?

– Hei ver que podo facer Severino. Mañán dígoche algo.

– Seguro que ha de haber unha solución. Graciñas alcalde, sabía que podía contar con vostede -. Ergueuse e dirixiuse á porta. Abriuna, e antes de pasar por ela e pechar, deuse a volta. – Por certo, xa lle mando por Ramiro as botellas de viño que lle dixen. Salíronme por un ollo da cara pero hanlle gustar. Estou seguro. Vémonos, Alcalde!

– Ata logo.

Por fin marchara. Buscarlle un lugar onde non estorbara moito a aquel desastre chamado Javier era agora a súa prioridade. E coas eleccións aí. A maldita radio non axudaba nada.

«O rexedor foi condenado a 10 de prisión por prevaricación. Diversas irregularidades en concesións de servizos públicos á empresas e o enchufismo como método de contratación habitual, constituíron o modus operandi do alcalde máis famoso da comarca».

Nese intre, volveron a petar na porta. Outra vez. Sexta vez aquela mañán.

– Adiante -. Dixo de mal humor.

– Pódese?

A cabeza de José Luís asomou pola porta. Un probe home. Nin sequera estaba seguro de que lle tivera votado.

– Que queres José Luís?

– Nada Alcalde, preguntábame se facía falta algún barrendeiro. Andamos mal de cartos na casa e se houbera algo…

– José Luís, sabes que non podo meterte a traballar desa maneira tan descarada. Quen cres que son? Un corrupto?

– Non Alcalde, nin moito menos. Só me preguntaba se habería traballo para min. Nada máis.

– Non podo facer nada por ti. Se non che importa, teño moito que facer. Bos días

José Luís marchou. A radio continuaba cun extenso relato sobre a detención do seu homónimo corrupto. Corrupto.

Volveron petar na porta. Desta vez non esperaron a que dera permiso para pasar. Pasaron sen máis. A Policía Xudicial estaba entrando naquel gran despacho. Mentres o detiñan, deuse conta de que enriba da súa mesa había un sobre. Severino deixáralle outro dos seus regalos. Mentres o levaban, na radio escoitábase:

«As portas dos despachos son tan boas de abrir coma billetes teñen as carteiras dos que petan nelas».