As gaivotas destrozaban cos seus berros a serenidade dunhas rúas retrato dunha cidade decadente. A pouca distancia, un gran barco domina a vista do porto de Vigo. Pedro agarra o saco con forza, que xa se sabe que na cidade hai moito ladrón. Non está cómodo nas grandes aglomeracións. E abofé que naquel peirao había xente. Read more
Tag: Galicia
Ilustración de Olaya Naveira
As portas daquel edificio eran enormes. De verdade aquilo era unha escola? Máis ben parecían as portas dun castelo coma os que saían nas películas dos sábados á noite. Mirou para súa nai con certa cara de súplica. Ela comprendeu a expresión ó instante e díxolle con agarimo:
– Veña, xa verás que fas moitos amigos hoxe.
Non respondeu, pero si recibiu con ganas o bico de súa nai e comezou a camiñar con pouco ánimo cara a aquelas inmensas portas con máis medo que outra cousa. Era o primeiro día naquel colexio, o segundo día naquela ciudá. Seu pai conseguira un bo traballo e a mudanza foi obrigada. Dun día para o outro a cociña de ferro, a eira e o cruceiro quedaron atrás. No sitio unha morea de xente apurada, o dobre de coches e aquel piso tan pequeno. Parecía máis unha gaiola que un lugar para vivir. Read more
Volvían petar na porta. Era a quinta vez aquela mañán. Así non había quen traballara. Facía frío aquel día. Naquel edificio non había quen fose capaz de poñer a calefacción. Todo o tiña que facer el. Nin que fora Deus. De mala gana, pronunciou, por quinta vez aquela fría mañán, a maldita palabra:
– Adiante.
– Pódese? – dixo unha voz aguda. Read more
Imaxe vía serendipity-blogg.blogspot.com
Unha nube de paraugas cobre o tupido céspede do camposanto. Chove abondo. Son as cinco da tarde e as campás tocan a defunto. Un corredor ábrese ante a chegada do séquito encabezado por cinco curas, cinco. Cantan e expanden o cheiro narcotizante do incienso. Tras deles, sostido sobre seis ombreiros que nunca quixeron ter esa carga, vai “O Defunto”. Dentro dunha pesada caixa de madeira de piñeiro escura, como sempre quixo. Uns pasos máis atrás, torpe e sen forzas, sostida polos seus fillos, camiña a viúva. Non chora, só mira cara adiante. Nin sequera é quen de escoitar o marmurio distendido formado ó seu arredor. Escoita as risas. Read more
