As gaivotas destrozaban cos seus berros a serenidade dunhas rúas retrato dunha cidade decadente. A pouca distancia, un gran barco  domina a vista do porto de Vigo. Pedro agarra o saco con forza, que xa se sabe que na cidade hai moito ladrón. Non está cómodo nas grandes aglomeracións. E abofé que naquel peirao había xente. A estampa non lle era descoñecida: homes, na maioría labregos probes coma el, despedíndose das súas mulleres e nalgún caso dalgún pícaro que apenas era consciente do moito que ía tardar en volver ver o seu pai. El viñera só. Xa pasara o mal trago a primeira vez. Achegouse ás pasarelas para acceder ó barco intentando facer caso omiso das escenas de dor que o arrodeaban e preguntoulle a un que tiña pinta de mariñeiro.

– Desculpe, este é o barco que vai para Montevideo.

– Si, é este- respondeu o mariñeiro cunha voz áspera.

– Graciñas

A resposta do mariñeiro tranquilizou a Pedro. Non quería que pasara o da outra vez. Malamente aforrara para comprar un billete para embarcar cara Montevideo. Xa había moitos que o fixeran, e falábase que algún ata fixera fortuna. Por que ía ser el menos. Ademais, estivera carteándose cun seu curmá, o Afonso, e dixéralle que lle había conseguir un traballo. Naquel mesmo peirao, un ano antes, Pedro decíalle adeus á súa muller e ó seu cativo. Botou un mes ou dous meses no mar ou incluso máis -quen recorda iso?- sentíndo o maior dos medos naquel inmenso barco que na inmensidade do Atlántico parecía un barquiño de papel, sometido ao mal xenio daquel gran océano.

Cando por fin viu terra, sentiu unha grande alegría. Pero que mala fortuna a súa que aquel soleado porto non estaba bañado polas augas do Mar da Prata. Era o Caribe e el non fora dar a outro sitio máis que A Habana. Maldeciu a súa sorte pero foi quen de volver grazas ó pouco que gardara para vivir mentres que non daba aforrado algo. A viaxe de volta non foi mellor que a de ida pero chegou vivo á casa. Sen un can, pero vivo a fin de contas. Con moito sacreficio, como se facía todo daquela, volveu xuntar catro pesos para, esta vez si, chegar a Montevideo na busca dun horizonte máis fermoso que mirar. E alí volvía estar de novo, no peirao do porto de Vigo para ver a ría, quen sabe se por última vez. Outra responsabilidade medraba no ventre da súa muller. «Trainos Deus» din. A Pedro aquilo parecíalle que só podía ser cousa do demo.

Embarcou cara Uruguai, pero ó contrario do que el pensaba, regresou.

 

O aeroporto de Sá Carneiro ás 6 da mañá posúe unha atmosfera semellante a dunha procesión. Hai xente, si, pero camiña en sepulcral silencio. Un silencio só interrumpido por algún «Hurry Up!» daqueles que van perder o avión porque quedaron adormecidos no hostel. Pedro non tiña apuro ningún. Aínda lle quedaban 2 horas para embarcar. Seus pais, cunha previsión excesiva, fixeron que o probe rapaz se levantara da cama a iso das tres da madrugada. -Veña, que imos coller tráfico- sentenciara seu pai sen deixar espazo para a réplica. Hora e media de autoestrada e alí estaban. Vivir preto de Vigo, e por tanto preto dun aeroporto, significa tanto coma nada. Polo menos para coller voos destino a Alemaña (ou a calquera outro destino).

O ser arrancado da calor da súa cama non lle molestou tanto a fin de contas. Apenas estaba durmindo. A cabeza non para e Pedro non foi quen de pechar os ollos pensando en todo o que lle agardaba. A sensación imperante era o baleiro, a incertidume. Alemaña agardaba. Non foi fácil tomar unha decisión así. Pedro íase sumar a un cada vez menos selecto clube: o da emigración. Botar seis anos indo pasar frío ó CUVi para saber todo o que hai que saber de enxeñería e non atopar maneira de traballar non é fácil de asimilar. «Coa preparación dun enxeñeiro ninguén debería ter problemas para traballar», pensara nos seus dezasete. Dez anos despois deuse conta do enganado que estaba. Para entrar na Citroën había que ser «primo-hermano» dalguén e o de Inditex sería complicado aínda casando coa filla de Ortega. Do resto de empresas mellor non falar.

O país xermano presentouse entón como unha atractiva opción. Pedro fixo unha listaxe coas razóns que o levaban a abandonar o seu fogar, coma calquera persoa precavida, nun caderno a raias coas follas amarelas.

Coñecementos de alemán: nulos

Amigos ou coñecidos alá: non

Esperanza de atopar traballo do meu: nengunha

Oportunidades: algunha ten que haber

Ata aí…

A espera no aeroporto era máis que larga. Nin un almorzo un pouco máis larpeiro do habitual o reconfortaba. Despois dun bo anaco tentando conectarse a Wifi (a el os da Coruña chamaríanlle portugués pero a tarifa do móbil era ben española) deu feito para entrar a ler os xornais dixitais.

A “nova emigración” galega baleira de mozos un país “estancado”

«Pois aí vai outro para a morea» pensou Pedro. Remata de ler o artigo sen prestar moita atención mentres se levanta e comeza a camiñar cara á porta de embarque. Os datos do texto non fai máis que debuxar un país en decadencia, un país moribundo. Comesto pola marcha daqueles nos que tanto invertiu e ós que nada é quen de ofrecerlle. Pedro apagou o móbil e gardouno no maletín. Era simpático o conto do maletín. Foi un dos premios por ser primeiro da súa promoción. O mesmo presidente da Xunta llo entregara.«Xa nos estaban preparando».

Chegaron ó punto onde se tiñan que separar. Os pais de Pedro deron en chorar e a el pouco lle faltou. Tras as apertas e bicos inherentes a unha despedida coma esa, Pedro quixo facerse o forte.

– Non chores papá. Non chores.

– Tiven que despedir a teu avó cando era máis que un cativo e agora téñote que despedir a ti. Non é fácil meu neno.

– Non te preocupes, ho. Xa verás que todo me ha de ir ben e hei poder vir cada pouco tempo.

Seu pai limitouse a darlle outra forte aperta. Súa nai fixo o propio e cando xa marchaba, ela chamouno.

– Espera Pedro! Toma- mentres se daba a volta vía como súa nai sacaba do bolso un pequeno avión de xoguete. Entregoullo. Con el nas mans, o rapaz reproduciu na súa mente, coma se a tivese diante, unha vella escena.

Nela, aparece un Pedriño de 5 anos sentado nas pernas do seu avó Pedro. Un velliño cuxo rostro reflectía a loita. O pequeno xogaba cun avión de xoguete, trazando xiros inverosímiles. Mentres, o ancián remataba un pequeno barco de papel que depositaba nunha taza, naquela auga calma que nada tiña que ver co Atlántico que el tantas veces atravesera. O vello díxolle ó seu neto:

– Mira Pedriño, cando eu era mozo, tiven que viaxar nun barco coma este moi lonxe.

– Por que avó?- preguntou curioso Pedro o pequeno.

– Para traballar e poder manter ó langrán de teu pai -dixo cun sorriso- Pero cando ti sexas maior, has viaxar nun avión coma este a moitos países. Has de ir aquí e acolá e coñecerás mundo. Desde as Américas ata o Xapón. Pero o importante, é que vas coller o avión porque queres, non porque non che queda outro remedio.

Pedro volveu ao seu presente aínda con aquela imaxe viva na cabeza. Mentres miraba o avión, moito máis pequeno do que recordaba na palma da súa man, escorregoulle unha bágoa.

– Que equivocado estabas, avoíño. Que equivocado estabas.