Inventarios de Pánico

– Podéis ir en paz- conclúe o párroco.

Piluca persígnase con devoción -como sempre hai que facelo- e colle camiño da porta do templo. Como os espelidos lectores xa imaxinan, Piluca pertence a unha especie moi común na moi diversa fauna da Coruña. Adoitan concentrarse no centro da cidade e son moi recoñecibles: abrigos de pel -o máis das veces sintético- e unha densa capa de maquillaxe nos seus enrugados e afiados rostros. O pelo nácelle máis atrás do que é debido e non hai perfume que disimule ese cheiro permanente a alcanfor.

Así é Piluca. Pero todo o que ten de guapa teno de boa. Piluca non falla un día á misa. A ela poderedes vela sempre na misa das doce da igrexa de Santa Lucía. “A quien madruga Dios le ayuda” é un deses refráns que Piluca interpreta libremente. Ademais, para que vai madrugar. Toda unha vida sendo esposa e nai dos fillos do xeneral Don Rodrígo Peláez resultou esgotadora, sobre todo para a asistenta.

Piluca abandona a igrexa e pon pé firme cara o seu seguinte obxectivo: o Sanbrandán. O tráfico da praza de Lugo desas horas parece  o tráfico de Nova Dheli. Atravesar a rúa supón unha hercúlea tarefa, pero Piluca xa está máis que acostumada ao ritmo da cidade. Entendible tendo en conta que apenas saiu dela en 80 anos. Se cadra para ir a algunha procesión de Semana Santa en Ferrol.

Calquera sabe que a mediodía a cola para mercar o pan no Sanbrandán chega ata a praza de Pontevedra. Piluca, con anos de experiencia na materia xa está preparada. Mentres ela cumpre co noso Señor, Guadalupe, a asistenta, fai cola acompañada polo dono do corazón de Piluca:  Reagan. Intuirán ó contado que Reagan é un canciño de apenas centímetros e desproporcionados ollos. Unha criatura desas que desperta os máis contrapostos sentimentos: querelo ou querelo matar. Reagan, por suposto, é un «lambeconas». A sabiduría popular deu en bautizar así a estes especimes que como rémora con quenlla, sempre acompañan ás da caste de Piluca. Entenrecedor, sen dúbida.

– Quién es el niño de mamá? Quién es el niño de mamá? Me echaste de menos?- Reagan contesta cun ladrido que máis recorda a angustia que a alegría. Acabado o grotesco espectáculo ca mascota, Piluca dirixe por fin a súa atención á probe Guadalupe. -Llevas aquí mucho?- pregunta ca xusta amabilidade e cun plus de indiferencia.

– No señora. La verdad es que he llegado ahorita que Reagan no hizo sus cosas hasta hace cinco minutos-. Como é de esperar, xa terán percibido que Guadalupe é de América do Sur. Piluca non confía moito dos sudamericanos. Para ela son todos pouco menos que salvaxes. Pero o servizo do fogar era algo que estaba moi mal. Ela sempre tivo mulleres das aldeas dos arredores. Destas que van no tren ou no bus cara á Coruña para gañar un xornal a base de limpar nas casas e «axudar» a señoras como Piluca. A cousa é que as da aldea estanche subindo o caché e cada vez son máis rebiradas. A última ata se dirixía a ela falando galego e todo. Guadalupe por contra, cobraba ben menos e falaba só cando lle mandaban. «Ella si que piensa en sus hijos, no como esas de la aldea».

– Deja, ya pido yo Guadalupe. Una barra «lareira», por favor-. Que ben pronuncia «lareira». É de mérito vindo dela.

O súper é a seguinte parada de Piluca. O mozo negro co rostro máis amable do mundo agarda na porta, gorra na man, o brazo estricado e sempre cun «gracias» na boca. Ela, consciente de que Deus a tivo en gracia, sempre axuda ós máis necesitados.

– Si me aguantas el perro, luego te doy una propinita, vale?-. O rapaz asinte, sen perder o sorriso. Tras a compra, a gorra do rapaz apenas se inmuta ante o peso dos quince céntimos que lle sobraron a Piluca da compra. Non se poden regalar os cartos, que aparentar non é barato. A nosa protagonista percibe certa protesta no rostro de Guadalupe e responde rapidamente.

– Tampoco tiene tanta necesidad que los sábados y domingos bien que libra-. Sonche uns sindicalistas estes que andan a pedir.

Piluca aprecia xuntarse con outras coma ela. As tardes de inverno na Coruña sonche frías, e mellor pasalas na comodidade dos sofás do café «La Ópera». Alí, as tertulias son de nivel.

– Dios! Que poca gente había en Misa hoy.

– Sí, es verdad. Con lo que fue España. Antes, éramos el bastión del catolicismo en Europa. Os acordáis de Ferrol en Semana Santa? Que maravilla! En las procesiones, cuando se cantaba «Soldadito Español».

– Menos mal que mi Rodrigo ya no tiene que ver como su país se va al garete. Miedo me dan esos de Podemos. Esto va a parecer Venezuela como ganen. No se si será mejor que ganen los del Bloque.

– Qué cosas dices Piluca!- responde unha das súas amigas mentres se santigua.

A tertulia na cafetería ben seguida dun xeneroso e lento paseo. Desde o café «La Ópera», Piluca e a súa amiga Jimena, baixan ata o Cantón Grande e seguen pola Rúa Real. A altura do Obelisco, agardan os das ONG’s. Que mozos e mozas tan traballadores, e que solidarios.  En previsión, Piluca e Jimena camiñan o máis pegadas posible ás esplendorosas fachadas do Cantón. Intentan evitar o inevitable, que un dos rapaces as intente parar.

– Boas tardes señoras, teñen un minutiño?

– No mi neniño, que vamos con prisa que vamos de compras.

– De compras si, pero con presa…- responde o mozo, retranqueiro. Sen deter paso de tortuga, ámbalas dúas soltan unha falsa risa mentres comentan: -Qué gallego!-.

A cea está servida na casa de Piluca. Guadalupe recolle e marcha a cumprir co seu deber de nai. Pensaredes que Piluca, viuva, cea sóa, pero non. Don Rodrigo sempre está con ela en forma de retrato. Un retrato ó que ela sempre lle pon un prato e un cuberto con moito agarimo, como boa esposa. Ela cóntalle o seu día e o xeneral Rodrigo respóndelle da mesma maneira que cando pertencía a este mundo: o máis indiferente dos silencios.